İlk ve tek okuduğum kitabı piç idi Hakan Günday’ın. Aşırı önyargı oluştu bende. Amaçsız bir anlatım, oradan oraya süreklenen bir konu ki konusu bile yoktu diyebilirim ve bolca küfür vardı. Hayatın hiçbir köşesinde hiçbir insana yakıştıramam küfrü. Haliyle tiksinerek okudum piç kitabını. Azil hediye olarak gelen bir kitaptı. “Nasılsa” deyip hep erteledim ama takip listemdeki bir vatandaşta - adı lazım değil, sayın ablamız Ebru İnce olur kendileri- görünce okuyuvereyim dedim. Ve beni çok şaşırttı. Fi-çi-pi serisini o kadar abartılı bir şekilde kötülemişlerdi ki Aeden’i büyük bir önyargıyla okudum. Aynı önyargı Azil için de vardı. Ama okudukça en az onun kadar şaşırttı beni. Oradan oraya sürükledi durdu beni. Bazı yerleri dönüp 2-3 kere okumam gerekti; çünkü diğer kitabı gibi basit bir şey bekliyordum oysa tamamen “pişt bırak onu bunu, sadece benimle ilgilen” diyen bir kitap çıktı karşıma. Kurgu çok dahiceydi. Tam çözüldü derken öyle bir noktaya üstelik bağlantıyı koparmadan getiriyor ki şaşakalıyor insan. Olayları sıralaması, anlatımı iyiydi hem de çok çok iyiydi beklediğimden. Mesela hala, ilk kısımda annesi babası ve Asil arasında geçen konuşmada neyin doğru neyin yalan söylendiğini sorguluyor beynim. “Kes şunu, kitap bitti” diyorum, anlamıyor beynim. Uzun lafın kısası; bir kitabını daha okutturmayı hak etti sayın Günday. Okuyunuz arkadaşlar

AzilHakan Günday · Doğan Kitap · 20249,2bin okunma

·

9 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Evlaa