Bilinmeyen Bir Erkeğin Mektubu
Tarihin en suçlu bilinmeyeninden, daha çok ölümleriyle bilinene...
Ben, erkek. Bir çocuktum zamanında, öyle de kalmam gerekirdi. Sonraları artık büyümem gerektiği anlatıldı.
Masumluğumu kaybettiğim nokta işte tam da o kırılma noktasıydı.
Anlatılması gereken hikaye ise benim değil, unutulanlara ve anlatılmayanlara ait olan yarım kalmış hikayelerdi.
Suçluyorum!
Bugün senin doğum günün, kadın. Ne o, yoksa kutlamayacak mısın?
Bugün suçluluğumun en çok yüzüme vurulduğu gündür, kadın. Ne desem sana, nasıl affettirsem kendimi?
Suçluyum ve en kötüsü de tarih boyunca hiçbir mantıklı bahanem olmadan suçluyum sana karşı, ey kadın.
Sen, kadın. Ben senin çoğu zaman ölüm günün oldum. Oysaki sen benim annemdin, doğum günümdün. İşte bu kadar vefasız bir mahluktum.
Sen, kadın. Bir zamanlar Sükeyne bint Hüseyin'din. Beş kez evlendin ve bu beş evliliğin hiçbirisinde kocana boyun eğmeyi kabul etmedin. Ölüm günün olacaktım az kalsın senin. Zor kurtuldun elimden.
Sen, kadın. Bir zamanlar Hypatia'ydın. Çekemedim düşünmeni ve sorgulamanı. Yok ettim bu dünyadan seni. Parçalarına ayırdım bilgi dolu bedenini. Bu, matematiğin belki de tarihteki en kederli günüydü. Sayılar bile birbirine küsmüştü o gün. Bedeni parçalara bölen insanların varlığının yanında sayıların bölünmesinin ne anlamı kalırdı?
Sen, kadın. Bir zamanlar tekstil fabrikasında hakkını aramak için grev yapan kadınlardın. Kitledim seni içeri, yaktım 129 tane benzerini acımadan. 8 Mart Dünya Kadınlar Günü'ne sebep oldum.
Sen, kadın. Bir zamanlar Anne Frank'tin. Aldırmadım sadece masum bir çocuk olmana. Yeryüzü ve savaşlar daha çok ölü istiyordu. Attım insanlık ayıbım olan toplama kamplarımın içine seni. Senin gibileri toplarken aslında hayatın içinden çıkarmıştım sizleri. Dört işlem arasında çarpan kalpler ve bölünen ırklar bu olaya kayıtsız kalmıştı.
Sen, kadın. Bir zamanlar Farkhunda'ydın. İftira attım sana. Dövdüm, yerlerde sürükledim. Linç ettim seni hemcinslerimle birlikte. Bir çatıdan aşağı attım suçsuzluklarını. Arabayla geçtim üzerinden, benzinle yaktım bedenini. Ateş ilk kez icat olmayı bu kadar istememişti.
Sen, kadın. Bir zamanlar Özgecan'dın. Parçalarına ayırdım aklındaki hayallerle birlikte seni. Cehennem oldum gülüşlerine. En sevdiğin şiir olan "Beni Kör Kuyularda Merdivensiz Bıraktın" şiirinden yola çıkarak seni kör bir hayat kuyusunda merdivensiz bıraktım. Nokta oldum yazdığın ve yazacağın bütün şiirlere. Üç nokta ilk kez noktanın yerine geçmeyi bu kadar çok istemişti.
Sen, kadın. Bir zamanlar Şule Çet'tin. Ceza vermeliydim sana cinsel zevklerimi doyurmayı kabul etmediğin için. Bunu bana nasıl yapardın? Aşağı attım gökdelenin tepesinden masum bedenini. Kendi zevklerim yerine yeryüzünün kan ihtiyacını doyurdum, onun hiçbir zaman doymayacağını bile bile. Fakat ne de olsa ölümlerine, başarısızlıklarına kader ve fıtrat deyip de geçiştiren bir ülkedeydim. Şule'nin de ölümü aşırı önemli gözükmemeliydi, hatta intihar süsü vermek iyi bir fikirdi.
Sen, kadın. Bir zamanlar Fantine'din. Anneydin. Görmen gerekiyordu çocuğunu. Ama bana da para lazımdı. Dişlerini ve saçlarını sattırdım. Yetmedi. Çocuğunu göstermedim. Son çaren olarak adını "fahişe" olarak değiştirmene sebep oldum. Sefiller romanındaki en nefret edilesi karakterdim.
Sen, kadın. Bir zamanlar bilinmeyen bir kadındın. Mektuplar yazardın bana. Mektup yazma sırası ise artık bendeydi. Ben daha çok bilinmemeliydim ve sen de daha çok bilinmeliydin. Hiç kimse beni cinayetlerimle bilmemeliydi fakat herkes seni ölümleriyle bilmeliydi.
Sen, kadın. Sen, Kafka'nın kuşuydun ve ben tarih boyunca senin kafesin oldum. Özgürce uçmaya çabaladığın her an seni kafeslere soktum.
Sen, kadın. Toprak Ana'ydın. O kadar çok toprağa gömmüştüm ki senden, toprağı bile artık senle adlandırdım.
Gözyaşına sebep oldum kimsenin yüzünden silmediği,
Bağrındaki taşa sebep oldum kimsenin yerinden oynatmadığı.
Acılarına ve içinde sakladıklarına sebep oldum kimsenin dinlemediği,
Küfürleri bile seninle adlandırdım kimsenin ağzımdan ayıramadığı.
Özgürlüğüne, hayallerine ve gülüşlerine müebbet bir hapis cezası oldum cezasını sadece senin çektiğin.
"Çok da şeyimde!" dedim ölümlerini duyduktan sonra. Bir tek o anda doğruyu söyledim. Beynimin yerine şeyimi koydum.
Laf attım, tecavüz ettim, aldattım, arkandan konuştum, öldürdüm.
Kendimi suçluyorum!
Affım yok bütün bunlardan sonra. Beraat edemem insanlık mahkemesinden artık.
Suçluluğum ve kelimelere sığamayacak iğrençliğim artık o kadar tescillendi ki, anitsayac.com adında dijital bir anıt kurulmasına ve 2020 yılının henüz başında 54 sayısı yazmasına sebep oldum. Bütün cinayetlerimden sonra dijital de olsa bir ödül verilmişti bu yüz karası başarıma en sonunda.
Erkek, kendi suratına tüküremiyor ya... En acısı da bu olsa gerek be kadın. Tarihte yakılan o kadar kitaptan sonra, yakılmayı en çok hak eden bir mektup yazıyorum sana kadın.
Ah kadın, emin ol ki aynaya baktığımda utanıyorum yüzsüz yüzümü görmekten. Aynayı icat eden adama sövüyorum her gün içimden.
Ölme artık kadın ölme. Sana yalvarırım ölme artık. Yaşamalısın. Her zaman yaşamalıydın...
Hislerimin böyle olduğu bir gün nasıl kutlu olabilir ki ey kadın?
Candın sen, hâlâ da cansın. Ben ise senin sürekli canını aldım.
Bir erkek olarak seni her gün değil bir tek bugün hatırladım.
Kalktım bir de unutulmuş olan cesetlerini listeleyip bir mektupla yine sana hatırlattım.
Suçluyorum kendimi çünkü hiçbir zaman iflah olmayacağım.
Ben yüz karasıysam, sen bembeyazsın be kadın.
Azrail'in yetişemediği listesinde olmasın artık adın...
sentetik bir dil, vıcık vıcık hamaset, doğru ata oynayan bir mübalağa; oh dear katliamlar ne kötü be birader...
Beklediğim yazı buydu Oğuz bey. Hassasiyetiniz için çok teşekkür ederim. Umarım bu farkındalık toplum olarak artar. Ve biz böyle günleri kutlamak (!) zorunda kalmayız.
Ben teşekkür ederim değerli yorumunuz için. Benim aklıma daha çok ölümler geliyor böyle günlerde. Ayrıca keşke ölüm yıldönümlerinde profillerimizi tek gün karartmak yerine akıllarımızdaki profilleri her gün karartabilsek. Benimki kapkara çünkü.
2 sonraki yanıtı göster
Bugün okuduğum en anlamlı yazılardan biri oldu...
Yazının ağırlığını azaltabilmek için bazı kelimeleri sürekli değiştirmek ve hafifletmek zorunda kaldım.
1 sonraki yanıtı göster
"Üç nokta ilk kez noktanın yerine geçmeyi bu kadar çok istemişti."
Her cümlesi içime işledi. Eline, emeğine, gönlüne sağlık.. Etrafımız böyle gönlü güzel adamlarla dolsa keşke. Benim hala umudum var yarınlar daha güzel olacak. 🎈
Değer verip okuduğunuz için teşekkür ederim hanımefendi, kullanıcı adımdan da görüldüğü gibi distopik bir okurum. Keşke geleceğe karşı aşırı bir ümit besleyebilseydim. Ama yine de ümittir bizi kandıran ve ayakta tutan. Umarım yıkılmadan ayakta durabilmeye devam ederiz...
Harika 👏 Değerli bir yazı okuduk sayenizde.
Emeğinize, yüreğinize sağlık. Ama hepimiz biliyoruz hiçbir şeyin düzelmeyeceğini, günden güne daha kötü olacağını, hiçbirimizin artık bu düzenin değişeceğine inancı kalmadı. Ama her şeye rağmen bu desteğiniz için teşekkürler.
Teşekkür ederim, eh evet zaten yazıda da belirttiğim gibi iflah olmayacağız maalesef. Hatta ölüm sayacındaki sayı da muhtemelen 1-2 haftaya artacaktır. Engellenemez bazı gerçekler vardır...
Harika bir yazı. 👏🏻👏🏻 Bu düşüncenin tüm erkeklerde bulunmasını temenni ediyorum. 🙏🏻
Öyle bir farkındalık olsaydı anitsayac.com kurulmazdı muhtemelen. 1-2 haftaya kadar o sitedeki sayı da artacaktır. Maalesef bu konuda elimizden bir şey gelmiyor, keşke gelse...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.