Dostoyevski'nin sürgün günlerinde düşündükleri
Yalnız kalmak normal bir insanın ihtiyacı, yemek, içmek gibi bir şey; yoksa, bu zorla yaşadığın toplu hayatta, insanlardan nefret eden biri oluyorsun. Çünkü insan topluluğu bir zehir ya da bulaşıcı hastalık gibi.
Sayfa 60 - İletişim, e-kitapKitabı okudu
··
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.