Büyük şehirlerde yaşayanların hayalidir bir gün küçük bir kasabaya yerleşmek. Çünkü şehirler yorar insanı, çileden çıkarır. İnsanın günde en az 2-2.5 saati yolda geçer. Aslında şehirler mi yorar insanı, yoksa içindeki insanlar mi, o da ayrı konu.
Düşününce insan, yaşıyor muyuz bu hayatta, yoksa vakit mi geçiriyoruz diye, cevap bulamıyoruz. Hepimiz en iyiyi yaşıyoruz sanıyor. Öyle ya, elimizde telefonlar, önümüzde bilgisayarlar, karşımızda televizyon. Kacimiz bunlardan vazgeçer, dünya ile iletişimimizi kesip sadece doğa ile haşır neşir olmak ister. Gerçi istersek yapabilir miyiz? o da ayrı konu.
Kuzeyli yazar 
Erlend Loe ' nin kahramanı 
Doppler bunu yapıyor. Çok iyi kazandığı bir işi var, iki çocuğu var. Ama mutsuz, aniden bir karar alıp ormana yerleşiyor. Belki biraz bencilce, yok yok bayağı bencilce. Bir de dostu var, beraber aynı çadırda kalıyorlar. Bongo. Bongo, bir geyik yavrusu. Harika bir ikili oluyorlar. Efendim, bir geyikle bir insan nasıl beraber yaşar? dediğinizi duyar gibiyim. Mis gibi yaşıyorlar. Peki, ya ihtiyaçlar? O zaman şehre inip istedikleri bahçeden aşırıyor doppler. Ellerinde ne varsa karşılığında tahas ediyorlar. Para yok, insanlar yok. Zaten doppler'in felsefesi bu. Ne kadar insan o kadar dert. Ne kadar insan o kadar üzüntü. Doğru mu? Doğru.
Hepimiz isteriz de böyle bir yasami, elimizdeki teknolojik (!) hayattan vazgeçemeyiz. Mesela telefonunuzdan ne kadar ayrı kalabilirsiniz?
Birebir aynı olmayabilir ama bu hikaye tanıdık geldi bana. Bizim mandıra filozofu ile benzer. Belki de her milletin temel sorunu şehirde yaşamak. Ama bir Norveçli, Norveç'te yaşayıp bunu hissediyorsa, vay bizim halimize..
Ben doppler'a çok özendim. Bongo'yu çok sevdim. Okurken de çok eğlendim. Gönül rahatlığıyla tavsiye ederim.
Bu arada yakın zamanda devam niteliğindeki 2. Kitabı 
Bildiğimiz Dünyanın Sonu çıkmış. Severseniz o da akilinizda bulunsun.
Keyifle okuyun.
·
14 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.