Kağıt toplayıcılığı yaparak hayatta kalmaya çalışan küçük bir kızla başlıyor hikaye. Sonra büyüyor kızımız o dışlanmış, o kimsenin kapıyı dahi açmadığı, günah keçisi ilan ettiği kızımız anne oluyor.Oğlu oluyor bir tane. İsrafil. Anlamak için konuşmak gerekmediğini anlatıyor bize, hissetmek için duymaya gerek olmadığını... O da dışlanmış bir çocuk İfrit'in oğlu çünkü. Adile'nin oğlu. Laneti herkesin üzerine çeken o kadının oğlu ne de olsa. İnsanlar kötü, ama durup dururken yapmadılar ya hiçbir şey. Şeytan işte. Her şey onun suçu. Bütün insanlığın bu kadar kötü olmasının tek suçlusu o. Yoksa hiç o kadar kötü olur mu bizim insanımız? Hiç sessiz kalır mı kendinden farklı diye, bu kadar ihtiyacı varken yardım etmemezlik yapar mı hiç? Peki ya Zehra, Marika, Yusuf? Şeytan görmemiş mi onları hiç. Ya da İsrafil duyamadığı için mı etkileyememiş şeytan onu? Belki de kötü olmak bir tercihtir. Ama olur mu öyle şey her şey şeytanın suçu. Vicdanımız rahat bizim(!)

AhrazDeniz Gezgin · Sel Yayıncılık · 20124,889 okunma

·

5 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

sevda