Yazınsal deneyimi olan herkesin bileceği üzere en sancılı geçen süreç, ilk ve son cümleleri belirlemektir ve bu yüzden içeriğin kalitesini de ele verdiği söylenebilir çoğu zaman. Kör Baykuş daha ilk cümlesinden kendini ispatlıyor: Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Ancak bana en derin nefesi aldıran şu cümle oldu; Kendimi bütün ruhumla unutmanın uykusuna bırakmak istiyordum. Unutmam mümkün olsaydı, unutmak sürekli olsaydı, gözlerim kapansaydı da azar azar uykunun ötesine, mutlak hiçliğe gömülebilseydim.. Kitaptan bu şekilde cümleler cımbızlamak, kitabın geri kalanına haksızlık olur çünkü içinde geçen bir iki cümle değil sarsıcı olan, kitabın tamamı. Başlarda kasvetiyle beni boğsa da okuyor ve anlıyordum- hani şu cinli büyülü hikayelere hep kulak kabartırız ya, öyle bir ilgiyle okuyordum. Bıraktığı etki de tam olarak buydu, ilgimi canlı tutuyordu ama bir yandan da boğuyordu.- Ancak kitabın yarısına geldiğimde çok yanıldığımı anladım, başta gerçeklik kavramı olmak üzere her şey anlamını yitirdi. Şu an bile neyin gerçek neyin hayal olduğundan emin değilim. Sadece olay örgüsündeki gerçeklik değil, "gerçek hayattaki" gerçeklik de aynı şekilde altüst oldu ve taşların yerine oturması da biraz zaman alacak gibi.. Uzun lafın kısası ben beğendim, size de tavsiye ederim ancak sağlam kafayla ve sağlam ruhla okumanızı tavsiye ederim.

Kör BaykuşSadık Hidayet · Yapı Kredi Yayınları · 202328,1bin okunma

·

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.