Kerem aldı sazı eline. Yârin, ayrılığın, gurbetin, ölümün türküsünü söyledi. İsfahan'da bir padişahın oğluydu. Âşık oldu bir keşişin kızına. Yandı Kerem... Kalem kaşlı, âhu gözlü, şahin bakışlı, elma yanaklı, fındık burunlu, dudu dilli, bal dudaklı, sırma saçlı, fidan boylu, ince belli, al yazmalı, yeşil fistanlı Aslı'nın türküsünü söyledi. Evleneceklerdi, ama vermedi Aslı'yı keşiş babası. Kızıyla birlikte göçtü İsfahan'dan, kaçtı, Kerem bulamasın diye il il dolaştı. Kerem peşlerinden kovaladı, aradı, taradı bulamadı. Yandı ha yandı... Aldı sazı eline dağlara sordu, ovalara sordu, şehirdeki beylere, yoldaki taşlara, ağaçlara, ceylanlara, ırmaklara, denizlere, havadaki turnalara, bulutlara sordu. Bulamadı. Sevda yüzünden tutuştu, yandı, kül oldu. Kerem'in nârı sevdiğini yaktı, derdi dinleyeni yaktı. Aşkı, türküleri dillere destan oldu, İran'dan Turan'a yayıldı, cem-i cümle âşıkların pîri oldu. Yıllar sonra Anadolu'dan nice âşıklar türedi, hepsi aldı sazı eline, Kerem'in türkülerini söyledi. Söyleyen yandı, dinleyen yandı... Yandı ha yandı... İyi okumalar...
