Çünkü O “Filiz hiç üzülmesin” demişti
Babamın sözünü tuttum ve uzun zaman hiç üzülmemiş gibi yaptım. Yıllar boyu onun öldüğüne inanmadım. Geri gelecek diye bekledim. Kalabalıklarda ona benzettim insanları, yabancı ülkelerde beyaz saçlı, kısa boylu, tombulca adamları takip ettim, odur diye. Rüyalarıma girdi sık sık, hiç konuşmadan, gözlerini hafif kısarak, gülümseyerek baktı bana rüyalarımda, ben hep peşinden koşup onu yakalamak istedim ama hiç başaramadım.
Babam için uzun yıllar hiç gözyaşı dökmedim, çünkü O “Filiz hiç üzülmesin...” demişti. Ama Denizler asıldığında, Sinanlar, Mahirler öldürüldüğünde çok ağladım, yıllarca gözpınarlarımda babam için biriken gözyaşları durmadan aktı, aktı, aktı... Türkiye’de siyasal cinayetlere kurban giden değerli insanların ne ilki ne de sonuncusuydu babam. Tanrılar kana doymayacaklar mıydı?
Sayfa 9 - Yapı Kredi Yayınları
··
65 görüntüleme
Filiz Ali'nin nasıl acı çektiğini bilemezsiniz. O kendisini delicesine seven bi babayı kaybetti. Bu acı ne ilkti ne de son. Zalimler, kandan beslenenler, maddiyatı ulaşılmak istenen hedef olarak görenler, devleti kendi kişisel çıkarları uğruna kullananlar olduğu sürece Filiz'ler hep acı çekecek.
Yüreğime bir kaya oturdu...
Şimdi yürek dağlanır. :(
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.