Çocuklarımız toplumun yapıtaşları, bir toplumun başarılı mutlu olması çocuklardan geçer. Çünkü bu çocuklar daha sonra biz oluyoruz. Bugün sosyal medyada bir paylaşım gördüm. “ Çocuklarımıza bundan sonra yaramaz demiyoruz.“ biraz düşününce ne kadar haklı güzel bir paylaşım olduğunu anladım. Düşünsenize komşuların, akrabaların ve daha bir çok insanın yanında benim oğlum-Kızım çok yaramaz diye şikayet ediyor anne babalar. Peki ne demek yaramaz? Hiçbir işe yaramayan, daha çocuk üç,dört yaşlarında iken ailesinden bu kelimeyi sürekli duyuyor ve sonra ilmek ilmek beynine bu kelime kazınıyor. Bunun yerine çok hareketli benim akıllı çocuğum desek olmaz mı? Bir çocuğun ilerki hayatı için başarılı veya başarısız olmasını sağlayacak ailesidir. Kendi adıma en önem verdiğim şey çocuğunuz sizi hiç kitap okurken görüyor mu? Sizi ilerde nasıl taklit edecek bunu hiç düşünüyor musunuz? Ben çocuğuma ne katıyorum? Dünyaya bir çocuk getirmek çok kolay, peki tam anlamıyla sevgi gösterip ilgilenebiliyor muyuz? Yoksa sürekli başımızdan mı savıyoruz? Çocuklarınıza sadece bakmakla yetinmeyin onları gerçekten görün. Bence yapılan en büyük hata çocuklarımızın bir birey olduğunu unutmamız. İşin en trajikomik yanı bilerek çocukları ağlatan büyükler ve çok matah bir şeymiş gibi karşılarına geçip gülmeleri ya da çocuğu bilerek ve isteyerek sinirlendirip psikolojilerine önem vermeden sırf çocuğun tatlı göründüğünü düşünerek sık sık yapmaları. Mesela bugün gördüğüm bir videodan söz edeyim. İki yetişkin kişi erkek çocuğuna küfür ettirip gülüyorlar. Peki bu çocuk biraz büyüyüp küfür ettiğinde, küfürü Öğreten kişiler çocuğu tartaklayıp çocuğa saygılı ve terbiyeli olmayı öğretecekler. Oysa ki çocuğa küfür etmeyi siz Öğrettiniz çocuk küfrün ayıp değil normal bir şey olduğunu düşündü. Çünkü Çocuk küfür ederken karşısına geçip güldünüz. Çocukların birey olduğunu aileler çoğu zaman unutuyor. Çocuk ne zaman ağzını açmaya kalksa sus bakayım, biraz uslu dur, büyükler konuşuyor diyerek hep susturuyoruz asla ne istediğini ne söylemek istediğini dinlemiyoruz. Çocuklarımıza sadece kendi düşüncelerimizi empoze etmeyi bırakmalıyız. Çoçuklarımızın karakterlerinin, düşüncelerinin bizden farklı olabileceği unutulmamalı