Kucağımda kıvrılıp duran ellerimi unutmuştum. Çarpık ağzımı ve sallanan kafamı unutmuştum. Dinledim... Önümde bir sürü izleyici, annem ve babamla oturup kendi çocukluğumun anlatılmasını dinlediğim doğru muydu? Bütün bunları ben mi yazmıştım? Bütün bunlar aklıma gelmiş miydi'? Hayal görüyor gibiydim.
Dinledim... O aralık gününü, annemin yanımda çömelip oturduğu, pes etmemem için beni teşvik ettiği, bir parça sarı tebeşirle 'A' harfini çizdiğim o aralık gününü hatırladım... Tony'nin beni çalıların arkasına soyduğu, Jim'in kocaman mayosunu giydirdiği, kanala bıraktığı, Jim'in 'boğulacak, sana diyorum,' dediği gün. Lourdes'yi ve Grotto'nun önünde yanan mumları... Sheila'nın aralık sabahlarında kliniğe gelişini, kumral saçlarının rüzgârda uçuşmasını ve yüzüne düşen yağmur damlalarını hatırlıyordum...
Sayfa 125 - NoraKitabı okudu
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.