Kız 17 yaşında. Anne-baba ile gelmiş. Bunalmış, daralmış. Ne oluyor diyorum. Her şeyime karışıyorlar, diyor. Bir örnek istiyorum. Mesela buraya gelirken dışarıda yemek yiyecektik, ben pizza yemek istedim. Babam, onunla doymazsın diyerek müsaade etmedi, başka bir şey aldırdı. Gözlerim büyüyor. Anne babaya dönüyorum, öyle mi oldu diye soruyorum. Evet diye onaylıyorlar ve doymazdı onunla diye bir şeyler gevelerken masanın kenarındaki büyük kırmızı düğmeye olanca gücümle yumruğumu yapıştırıyorum. Birden tüm hastanede yüksek sesli sirenler çalmaya başlıyor: "Waaaa... Waaaa..."
Polikliniğin kapısı karantina için kullanılan ve tüm vücudu saran laboratuar önlüklü 4 görevli tarafından açılıyor.
"Bunlar" diyerek işaret ediyorum topluma zararlı organizmaları. Götürülüp uygun bir çukura yatırılıp üstlerine muntazaman kireç de döküldüğü raporu telefonuma mail olarak geldiğinde bir gün daha işimi düzgün yapmış ve insanlığa hizmet etmiş olmanın huzuruyla rahatlıyorum. ;)