Biri vardı ki ışıkla yıkanırdı, başı ışık içinde gezerdi. Efendimizden önce yol gösterenlerdendi. Hükmü bizden fazladır diye zamanın firavunu başını istedi. Onun yanında, onun ışığını saçanlardan biri, onu arayanlara onu öperek gösterdi. Hainin işaretiyle onu buldular, çam ağacından bir çarmıha çaktılar. Yüreğinin acısı çivilerin ve ihanetin acısını hissettirmedi. Gece gün olmadan ve hain onu öpmeden önce, o ve onun ışığını saçanlar, onunla ve yalnız ondan tarafta bir masaya oturdular. İki nimetle, ün ve üzümle karınlarını doyurdular. O biliyordu, aralarında bir hain olduğunu söylediğinde ışık saçanların gözleri bir daha hiç açılmayacak kadar çok açıldı. Yalnız acıyı fark etmeyen hain, son akşam yemeğinde kendinden sonrakilere kendini göstermemek için yüzünü başka birinin boynuna sakladı ve hiç şaşırmadı. Siz de fark etmediniz mi Rabbim yalnız ona ışık vermemiş? Işıkla yıkananın kanı çarmıhı suladı, çivileri al al etti. Gün gece olduğunda Rabbim onu çam ağacından aldı ve onu yine bir çam ağacının altında bize geri gönderecek.
Sayfa 122 - Can YayınlarıKitabı okudu
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.