Zaman, her daim ancak tek bir ucundan tutabildiğimiz, ancak tek bir ucunu bilebildiğimiz bir mefhum. Bir hedef olarak belirlediği her noktaya ulaştığında, yalnızca bir sonraki adımın başlangıcına varmış olan insansa sonu asla gelmeyecek bir yolda. Hayat adı verilen, duvarları bilinmezlik ve olasılıklardan oluşan onlarca paralel yolla örülü karanlık mağaranın sonunda ışık var; fakat bu ışığın da bir başka mağaranın karanlığı olup olmadığını bilebilmek mümkün değil. Her şey bu kadar belirsiz, tekinsiz ve güvensizse madem, iki uçlu bir zaman kurgulayalım biz de; sonunu tutabilelim, ortasından kıvırıp ayrı düzlemlerde aynı kişilere can verelim. Kesişsinler, ama çakışmasınlar; dokunsunlar, ama hissetmesinler. Sonra iç içe katlayıp yuvarlayalım, birbirlerini doğursunlar. Kimsenin haberi olmasın. Haberi olanlarsa görmesin, duymasın, bilmesin. Rabia Elif Özcan İncelemenin tamamı: kayiprihtim.com/inceleme/azil-h...

AzilHakan Günday · Doğan Kitap · 20249bin okunma

·

9 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.