Savaş sonrasi, on yil boyunca hiç kimseyi ziyarete gitmedim.
Yatagimda uyumanın keyfinden henüz vazgecebilmiş degildim.
Evimden uzaklaşamiyor, arkadaşlarimda bir gece bile yatiya kalamiyordum.Savaş biteli kırk yil oldugu halde ben hala “iyi ki
çarpişma sesleri duymuyorum” diye duşünmeden uykuya dalamiyorum. O kadar zaman geçtigi halde, bana bundan daha çok mutluluk veren bir şey yok. Savaşin bitiminden bugüne dek bir kasabada çocuk doktorlugu yaptim ama hiçbir zaman insanlara yalniz “sağlik” dilemedim. “Size ve çocuklarınıza sağlik ve savaşsiz günler diliyorum,” dedim.