“Zira kahraman denen şey çoğunlukla insanın en sade ve karanlık haliydi.”
.
.
.
Kısa olsa da kitap, ben uzun düşünce bulutlarında dolaştım. İlk bi yürüdüm yürümeyi kavradım- sindirdim, gözlemledim , inceledim- farkındalık skalamı genişlettim. Sonra bi kış yürüyüşüme çıktım, usulca yumuşak karlara bastım, ayağımın altında ezilip sertleşme sesini dinledim- sonra bi gece uyku tutmadı- sıcacık yatağımdan kalktım ayın aydınlattığı yollarda yürüdüm, gecesinin sesini dinledim, dinledim ve geceyi daha fazla sevdim- gündüz herkes yürürdü - mühim olan gece yürürken görmekti- görebilmekti.
