"İlk 50 sayfada anlıyorum, iyi bir yazarla karşı karşıya olduğumu. Hikayenin nereye varacağı ile ilgili birkaç olasılık dönmeye başlıyor kafamda o sayfalarda. Araştırıyorum, ilk kitabıysa diyorum, bu adam fena bir şey olacak ileride. Üçüncü kitabı olduğunu görüyorum. Okumaya devam ediyorum. Üçte iki geçiliyor hikayede. Öyle mi, böyle mi, olasılıklar ikiye düşüyor kafamda. İlerliyorum. Bir dakika, hayır başka bir şey var, hikayede rahatsız edici bir şey algılamaya başlıyorum. Gerilimin dozu tadında artmaya devam ediyor. Başarılı bir anlatımla ilerliyor hikaye. Tamam her şey güzel. Ama hala o rahatsız edici şey mevcut. Daha hikayenin girişinde 'Bu yolda ışık yok' demesinden çıkarmalıydım belki. Zaten iki yerde de nedenini anlamadığım bir çelişki... Neler oluyor? Yazar bunu atlamış olamaz. Yok yani sanmıyorum. İlerliyorum. O rahatsız edici şey gerilimin dozunun artması mı? Hayır. Gerilime direnci yüksek biriyim. Bunu biliyorum. Peki ne? Kitap bitiyor. Düşünüyorum. Yazarı düşünüyorum. Nasıl tasarladığını. Hikaye içinde hikaye, ve onun içinde küçük hikayeler. Yeni bir şey değil elbette. Peki ne? Gece uyuyamayacağım gibi bir his düşüyor içime. Uyuyorum. Ama 5'inde uyanıyorum sabahın. Kafamda hala bu kitap var. Ve anlıyorum o rahatsız edici şeyi. Ana karakterin kendi yaşamımdan izler taşıdığını anlıyorum. Gözlerim büyüyor. Ürküyorum. Gerilim yok, korku yok, çok ürküyorum.. Belki hikayenin bir yerinde söz ettiği gibi, 'Başlarken de bittiği zamanki gibi ciddiyetten uzaktı' diyerek rahatlamaya çalışıyorum. Ana karakterin göremediği şeyi düşünüyorum ardından. Neyi atladı, neden böyle oldu? Buluyorum sonunda. Bu beni biraz rahatlatıyor. Ama zemin kaygan, diyorum içimden. Zemin çok kaygan..." Bu satırları buldum sahaftan aldığım kitabın son sayfasındaki boşluklarda... 9 veriyorum kitaba 10 üzerinden. 10 da verilebilirdi elbette. Neden kırdım o bir puanı ki? Yoksa ben de mi ürktüm?

Her Şeyi Bitirmeyi DüşünüyorumIain Reid · Hep Kitap · 20161,169 okunma

·

290 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.