Her telden okurum, Pucca’ya da hiçbir zaman önyargıyla yaklaşmadım. Kendisi de biliyor yazar olmadığını o sadece günlük yazdı, bizde okuduk. Yani ben okudum ilk kitabından son anına kadar..
Edebi değeri geçin, ben her kitabında kahkahalara boğulup “bu kızın içine ne kaçtı” dedirttim çevreme. Doğum anında çektiği acıyı bile anlatırken gülme krizine sokan kadın bırakında kazansın şu kitaptan para dedim. Çünkü depresyonun dibini yaşayıp lustralın köpeği olan ben, bugün gülmeyi hatırladım.
Sağol Pucca, son kitabın evet diğerlerinden farklıydı herkesin dediği gibi artık olgunlaşmışsın ama yine de gerçek seni yine yansıtıp güldürdün beni. Güldürmekle kalmadın anksiyete krizlerime farklı bir boyut getirdin, sen acılarınla birlikte güçlenirken bende savaşmam gerektiğini hatırladım.
Teşekkür ederim hala hayatta ve canlı olduğumu fark ettirdiğin için..
