Samim, dur Besim mi? Hayır, hayır... Samim. Spoiler olabilir dikkat :) Tüm evren Samim. Simeranya ve Samim. Romanın başında önce Selmin'e fena şekilde sinir, öfke, nefret duydum. Yahu Samim olayı çözdü tamam da annesi Mefharet az daha ölecekti. Sonrasında gelişen olaylar, aslında Samim'in iç dünyası, onun içinde yaşadıkları. Hatta buna Meral'in iç dünyasının eklenmesi gerçekten okurken kendinize şu soruyu sormanızı sağlıyor "Ben kimim? Benlik kavramı nedir? İnsanın aldığı yol nedir?" Samim çok zeki, çok derin analizleri olan bir adam. Tüm her şeyi kısa bir süre düşünme ile çözebiliyor ve kesin kanaatler getirebiliyor. Özellikle Meral ile olan ilişkisinde kendisini sorgulaması bana "kendimi" hatırlattı. Hayatıma aldığım kadınları, insanları bir nebze sorgulamama yardımcı oldu. Özellikle ciddi ilişkiler boyutunda geçmişteki ilişkide olduğum kadınları neden sevmişim, neden aşık olmuşum, neden hayatıma almışım? gibi soruların bir nebzede olsa cevaplarını verdirdi. Romanda kadın karakterlerin neredeyse hepsi zenginlik, dış görünüş, Paris yani kısacası acayip bir psikoloji ile Batı hayranlığı taşıyor. Aslında bunu günümüze entegre edebiliriz. günümüzde de bolcana bu tip insanlara rastlamak mümkün. "Paris, Paris!" diye bağırmasalar da "Statü" diye bağıran bir çok kadın ve erkek mevcut. Fakat Peyami Safa burada hep kadınlar üstünden gitmiş. Nedendir bilemeyeceğim. Psikolojik tahlil olarak baktığımızda tüm karakteri çevremizde bolcana görebiliriz. Bu konuda şahane tahliller var ki altını çizdiğim onlarca cümle var. Post-it kullandığım onlarca sayfa var. Velhasıl kelam; okuyup, çevrenizi, kendini sorgulayacağınız, hatta kendinizi bulacağız bir roman olacak. En sevdiğim cümlesi ise; "Kendi kendimden nefretimin çerçevelediği ve çirkinleştirdiği bir dünyada yalnızım."

YalnızızPeyami Safa · Ötüken Neşriyat · 201921,8bin okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ebubekir Demirkazık