"Türkiye bu tadı seviyor" mu?
Adam on iki yıldır aynı yapışkan ses tonu ve aynı hileli yüzle hep aynı şeyleri söylüyor; on iki yıldır söyledikleri, insanların gerçeğinde uçurumda bir tüy, boşlukta bir toz kadar bile iz bırakmıyor, ve insanlar on iki yıldır büyüyen düş kırıklıkları ile orantılı bir artışla meydan meydan adamı alkışlıyorlardı. Tanrım, bu ülkede aşktan ölüme, açlıktan inanca, neden her şey bu kadar kendine aykırı, her şeyde düzey bu kadar düşük, bencil ve kirliydi.
Kentlerin derin bir uğultu, bozkırın büyük bir ıssızlıkta içini çektiği bir akşam üstü, daracık avlusunun toprağını çizdiği halkalara garip bir ürperti ile uzun uzun bakan uzaklarda bir adam, aptallığın, seçeneksizliğin, yanılsamanın ve umutsuzluğun tüyler ürperten bu görüntüsü karşısında, hayata ilişkin tüm bildiklerinin ne kadar doğru, ne kadar yalnız, ne kadar uzak ve acil bir gereklilik olduğunu büyük bir umutsuzlukla bir kez daha görüyordu.
Sayfa 112Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.