Tipik bir aylak adam anlatısı... Okurken aklıma Yusuf Atılgan’ın Aylak Adam’ı da Anayurt Oteli’nin Zebercet’i de Yabancı’nın Meursault’u da geldi. Olayların gelişimi açısından da bazı benzerlikler var. Sadece karakter niteliğinden dolayı değil bu çağrıştırma. Burada uzun detaylarla yoğun anlatım okuyucuyu sıkıyor. Ancak 60. sayfadan sonra karakteri daha iyi anlayıp ona biraz daha alışıyorsunuz. Tabi kitabın biraz daha değişmesinde yazarın yoğun betimlemelerle yaptığı gözlem anlatısının ötesine geçip arada karakterin psikolojisine dair güçlü anlatımlar yapmasının da payı var.
Roman, karakterin işini kaybetmesiyle başlıyor. İşsiz kalan eski kaleci, kendini aylaklığa vurarak iyice içine yöneliyor. Etrafına yoğun gözlemler yapıyor ve gördüğü her şeyi, hatta kullanılan kelimeleri dahi sorgulamaya başlıyor. Sorguladıkça, daha derine batıyor, düşündükçe daha çok kendi içine düşüyor. Böylelikle gittikçe her şey ve herkes ona yabancı gelmeye başlıyor hatta kendi bile… Çok detaycı yoğun anlatımı, her an işi olsun olmasın her gördüğünü betimleme-sorgulama çabasından dolayı bu kitap biraz sabır gerektiriyor.
Peter Handke, 2019 Nobel Edebiyat Ödülü'nün sahibi oldu. Biraz incelediğimde bir zamanlar izleyip çok beğendiğim film olan Der Himmel Über Berlin (1987) filminin de senaryosunun yazarlarından biri olduğunu gördüm. Diğer senarist de aynı zamanda filmin yönetmeni olan Wim Wenders. Bu film, ilginç bir konusu olan, diyalogları açısından da edebi değeri olan doyurucu bir filmdi. Hatta Hollywood, içeriğini boşaltıp 90’larda City of Angels (Melekler Şehri) (1998) olarak uyarlamıştı. Film köpük haline getirilmiş olsa da o dönem epey ilgi çekmişti. İzlemeyenlere tavsiye ederim, tabi ki orjinalini. Handke'nin iki kitabını okudum ancak filmini beğendiğim kadar beğenmedim. Bu kitabı yine bir nebze ancak Solak Kadın anlatım yönüyle de kurgu yönüyle de olmamış. Bu kitap da tekrar tekrar okunabilecek bir kitap değil. (6.5/10)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.