Oblomov Altını Çizdiklerim
•Birbirinin iyi yanlarından zevk alıp kötü yanlarına kızmamak için büyük bir yaşama deneyi akıl olgunluğu ve insan sevgisi gereklidir.
•Yeni girişimler hayırlı da olabilir, ama insanın rahatını kaçırır; hayatı altüst eder, kaygılar getirir. Öteye beriye koş, satın al, sat yaz, yaz, yani durmadan hareket... Hayatla bu kadar oynamaya gelmez.
•Istırabına sabırla katlanırdı, çünkü nedenini başkalarında değil, kendinde arardı. Sevinçleri de yoldan çiçek toplar gibi koparır ve daha solmadan atardı; böylece her zevkin dibindeki acı tortuyu tatmazdı.
•Basit yaşamak çok zor, çok karışık bir iş.
•Deneyim süzgecinden geçmeyen her şey onun için yanlış görme, bir göz boyanması ya da henüz kanıtlanmamış bir gerçekti.
•Kendindeki bu değerlerin değerini bilir, o kadar cimrilikle kullanırdı ki, onu herkes duygusuz ve bencil sanırdı.
•Tuttuğu yoldan dönmemek onun için bütün değerlerden üstündü, adam dediğin bundan belli olurdu ve amaçları ne kadar küçük olursa olsun direten insanlara saygı duyardı.
•Karşıtlık bir sevgi yaratmıyorsa bile ona hiç de engel olmuyor.
•Evet, hayat konusunda şairim, çünkü hayat bir şiirdir.
•Ya ben yaşadığım hayatı anlayamadım ya da bu hayatın hiçbir değeri yoktu. Daha iyisini de bulamadım, göremedim, kimse de göstermedi. Sen bir gelip, bir kayboluyordun tıpkı parlak, hızlı bir kuyrukluyıldız gibi...
•Ya şimdi ya hiçbir zaman.
•Peki ama ben ne zaman yaşayacağım? Otursam oturduğum yerde daha iyi olmaz mı acaba?
•Ne fena bu erkeklerin duygularından utanmaları. Sahte bir gurur zekalarından utansalar daha iyi ederler.
•Aşk komedyasında veya tragedyasında iki oyuncu vardır; hemen her zaman biri ezer, biri ezilir.
•İnsan niçin yaşadığını bilmezse günü gününe yaşamakla kalıyor; günün geçmesini, gecenin gelmesini beklemekten başka zevki olmuyor.
•Garip değil mi, acı da sevinç de insanda aynı etkiyi yapıyor; soluğumuz kesiliyor, insanın ağlayası geliyor.
•Benim yaşımda insan, huzuru arıyor, ben uykulu ve uyuşuk huzura alışmışım; fırtınalara tahammülüm yok.
•Onun düşünceleri ve niyetleri bir başkasının yardımı olmadan gelişemiyordu. Tıpkı kendiliğinden olup yere düşmeyen elmalar gibi.
•Bu ne biçim hayat? Hep telaş, hep hareket içinde yaşamak. Sakin, rahat bir mutluluğa ne zaman kavuşacağım ben?
•Kimse insanın karnındakini görmez ve dedikodusunu etmez, ama kalın bir saat zinciri, yeni bir ceket, parlak kunduralar herkesin diline düşer.
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.