Babam biraz sarhoşken diğerlerinin önünde beni göstererek "duvar örme işinde hepinizden daha iyi" derdi. "Üzerinde bir çift işçi tulumu ve elinde iyi bir çelik mala ile evler inşa ederek haftada beş pound kazanabilirsin, Chris." Duvar örme işinden nefret ediyordum çünkü tuğla öremiyordum.
Birkaç ay sonra yeni bir hisse kapıldı, çok kötü bir hisse. Artık sadece mutsuz ve kederli değildim, biraz da kırgındım. Çarpık ağzım, dolaşık ellerim ve kullanışsız gövdemden dolayı bütün dünyaya kırgındım. Etrafındaki normal ve mükemmel olan her şeye bakıyordum ve kendi kendime neden olan her şeye bakıyordum ve kendi kendime neden farklı olduğumu, neden diğer insanların sahip olduğu duygulara, ihtiyaçlara sahipken, beni normal bir yaşam sürmekten alıkoyan, hatta kendimi her gördüğümde beni hasta eden kullanışsız bir vücuda neden sahip olduğumu soruyordum. Bekleyecek neyim kalmıştı ki? Ayak parmaklarıyla resim yapan bir sakat olduğum dışında nasıl bir beklentim kalmıştı? İnsanlara göre ayak parmaklarımla resim yapıyor olmam müthiş bir şeydi ve bana şanslı olduğumu söylerlerdi, evet bu doğruydu, göze çarpan bir çocuktum. Ama sol ayağımla resim yapıyor olmam neyi değiştirecekti? Göze çarpan biri olduğumu söylemenin ne faydası olabilirdi? Göze çarpan biri olmak istemiyordum, diğer insanla gibi sıradan olmak istiyordum.
Sayfa 71 - NOKTAKİTAPKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.