“Herkesin içinde hüzün ile sevinç neredeyse birbirinden ayrılmadan bir aradaydı; yakalanamayan, anlaşılamayan bir çabuklukla birbirinin yerine geçiyorlardı.” Bu yıl içinde okuduğum en duygusal en hüzünlü kitaptı sanırım. Yazar kendi çocukluğundan esinlenerek kaleme aldığı bu kitabında küçük bir çocuk olarak yaşadığı acıyı, dedesinden yediği dayakları, fakirliği, çaresizliği, annesinin gözlerinin önünde erimesini hüzünlü bir şiir , bir türkü gibi anlatmış... Çok etkilendim , minnacık yaşta o kadar eziyet o kadar aşağılanma ... Babaannesinin anlattığı , sarsıcı hikayeler... Yapayalnız bir çocukken, sokakta oynayan çocukları ağaç üzerinde , hüzünle izlemeler, onlarla oynuyormuş gibi hayal etmeler... Yoksul bir öğrenci olduğu için, eski kıyafetleri yüzünden okulda öğretmenlerinden ve sınıftakilerden duyduğu aşağılanmalar!!! Hala kulağımda sanki şu sözü, “ Hayır ben onların dediği gibi pis kokmuyordum, kesinlikle kokmuyordum ! Her sabah yıkanıyordum soğuk suyla! Hayır onlar yalan söylüyordu ben pis kokmuyordum!” Annesinden yediği o dayak! Bir gün evdeki bir kitabın arasında bir para bulmuştu, onunla kitap almıştı kendisine okumak için! Annesi de onu evire çevire dövmüştü! Döverken de dövdüğü için üzülüp ağlamıştı! “Bizim gibi yoksul insanlar için o küçük para çok önemliydi onu almamalıydın be evlat!” demişti.

ÇocukluğumMaksim Gorki · Can Yayınları · 201315,7bin okunma

·

10 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kitap her yerde okunur