Uzak ihtimal
yüzünü sarhoşluğuma
adını geceye
dokunmadığım dokunamadığım
avcunu kutsal bir şarap kadehine
ve hayalini
alkol tüketerek ilerleyen bir kalbin
hep geç kaldığı kavuşma duraklarına ilikliyorum
ıslak sarı bir yağmur yağarken
sığındığım sensiz saçakaltlarını
ıslak elbiselerimin sıcaklığını
kültabağında küllenen sigaramı
silgi kullanmadan çizdiğim onca sensizlik resimlerini
ceplerimde biriktirdiğim şiirlerimi
dolup boşalan kadehlerimin mülkiyetini
yalnızlık ikliminde üşüyen ruhumu
sırılsıklam bir şiirde ağlaşan gözlerimi
bazen hırçın çocuk
bazen koca adamalar dünyasında delikanlı
bazen de bir kuşun kanadında uçacak kadar
hafif bomboş ruhumu
pişmanlıkların kitabesine küfürle
yazıyorum uzak bir ihtimal
okunmamış kitapların arasında kaldın sen
dinlenmemiş şarkıların ezgisinde
ayak basmadığım şehirlerin kaldırımlarında
henüz boşalmamış kadehlerin
içildikçe güzelleşen tadında
belki ağlamalarımın sessiz tanığı
nerde olmak istesem orda olan
ama uğradığım şehirlerde
beni boğan yalnızlıksın. Mehmet Altunöz