Göçmenliğe adım atmak, yeni bir bilgisayar oyununa hangi zorlukta başlayacağınızı seçmek gibi bir şey. Yani çok katmanlı ve birden fazla değişkeni var. Yalnız gidiyorsanız başka, eşinizle gidiyorsanız başka, ailenizle gidiyorsanız başka avantaj ve dezavantajları oluyor. Ben yalnız geldiğim için geçtiğim sınavlar genellikle maneviyatımla ilgili oldu. Aslında kimse ölmüyor ama siz bir anda tüm tanıdıklarınız ölmüşçesine yapayalnız kalıyorsunuz. Tıpkı kötü bir haber aldığınızda sarılıp size destek olacak bir yakınınız olmadığı gibi, herhangi bir güzel haberi de paylaşacak kimseniz olmuyor. Kendinize ise her daim iyi bakmak zorunda kalıyorsunuz çünkü hastalandığınızda başınızda ailenizden birinin olmayacağı, en yakın arkadaşınızın bir telefonla size yardıma gelemeyeceğini biliyorsunuz. Bu ve bunun gibi pek çok şey sizi ister istemez olgunluğa itiyor. Ancak şunu da eklemeliyim ki bu olgunluk ve edinilen hayat tecrübesi, müthiş bir özgüven aşılıyor. Yapamayacağınızı düşündüğünüz her şeyi bir bir yapmaya başladığınızda ve kendi kendinize yetebildiğinizi gördüğünüzde, önünüze çıkacak bir sonraki görev için daha da heveslenir hale geliyorsunuz. En nihayetinde ayakları yere çok daha sağlam basan ve başı eskisinden çok daha dik biri olarak yolunuza devam ediyorsunuz.
Sayfa 145
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.