Bir bahçıvan elinde dikenli bir fidan toprağa dikmektedir. Birisi bunu görür ve ne yaptığını sorar. Bahçıvan da “gül diktiğini” söyler. Güllerin yetiştiği ağacın başlangıçta nasıl bir şey olduğunu bilmeyen muhayyel kişi “Ne gül ağacı! Sen resmen diken dikiyor ve bir de saçma bir işle o dikenlere su veriyorsun. Hiç akıllı bir adam diken dalını dikip onları sulamak gibi boş bir işle uğraşır mı?” diye alay etmektedir. Buna karşılık bahçıvan “Gül ağaçlarının başlangıçta bir diken dalı olduğunu, bunu toprağa dikerek ve düzenli bir şekilde sulamak suretiyle güller açacağını ve bunun sabır işi olduğunu” söylemektedir.
Gördüğünden başkasına inanmak istemeyen zahir ehli adam ise “bunca dikene su vermenin saçma bir iş olduğunda” ısrarcıdır, zira sonucu bilmemektedir. O, yapılan işi beyhude bir çaba olarak görmektedir. Yalandan yere emek harcandığı kanaatindedir. Ama bahçıvanın cevabı hayli dokunaklı ve hikmetlidir: “Eğer sonunda bir tek bile gül alacaksam yüzlerce dikene su vermekten asla çekinmem. Bir gül almak hayaliyle binlerce dikene su vermek katiyen boş bir çaba değildir. Bunca gayret akabinde elde edeceğimiz bir gül, her çabaya değecektir.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.