Saniye Çelik... Kendisinin söylediği gibi birçok kadının sesi. Değişik duygular içerisinde okudum kitabı. En baskın duygum üzüntüydü tabiki. Bu kadar acıya nasıl dayanmış, bu kadar acıya dayanmak zorunda hisseden kaç kadın vardır kim bilir diye. Gerçekten sinirlendiğim zamanlarda oldu ve kitabın sonuna doğru geldiğimizde Doğan Cüceloğlunun da benim o sinirlendiğim yerlerin dikkatini çektiğini ve üzerinde durduğunu görmüş oldum. Saniye Çelik:'İkimizin de bir davası vardı ve ikimizde bu dava da haklıydık. İkimiz de geri adım atmıyorduk. Mehmet' Erkeğim' diyordu ben 'İnsanım' diyordum. Mehmet yok artık. Biz bu davayı halledecektik. Biz barışa ulaşacaktık olmadı.' diyor. Aslında tanım çok doğru. Sadece'erkek' olmasının, kadının insan olmasını engellemesinde yeterli olduğunu düşünen bir zihniyetle savaşıyor kadınlar. Ama sonra söylediklerine baktığımızda da hala umutlarını kaybetmiyorlar. Saniye gibi. 30 yıllık çektiği onca acısına rağmen hala düzeleceğini barışa ulaşacağını düşünüyor. O umutla bağlanıyor. Bu bağlılık beni çok düşündürdü. Çünkü öldükten sonra kocasının böylesine gaddar olmasından kendini sorumlu tuttuğu, farklı davransaydı onun da farklı olacağını düşündüğü yerlerde bir miktar sinirlendim. O kadar çektiklerine rağmen nasıl böyle düşünür diye. Belki de böyle düşünmek zorundaydı. Giden gitmişti ve tutunacak şeyler gerekiyordu ona. İyi hatırlamak istemesi kendini suçlamasını gerekli kılıyordu..

Bir Kadın Bir SesDoğan Cüceloğlu · Remzi Kitabevi · 20181,700 okunma

··1 alıntı·

22 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Züleyha Kızılkaya