Bilmem bu muammayı nasıl halletmeli? Bizde manzum sözle konuşanlar içinde hiç bir genç ve sıhhatli insan yok mudur? Bunların hepsi de yaşlı, hasta, verem, sıracalı, kambur, kör ve topal mıdır ki, sesleri yalnız inleme perdesinden yükseliyor. Sevgilileri onları kovuyor, nişanlıları bırakıyor ve su, gece ve mehtap kendilerini durmadan ölüme çağırıyor?
Şiir bu tarzda bir inilti olmakta devam ettikçe şâir kelimesi, müthiş bir hastalığın ismi gibi, sıhhatli insanları elbette korku ve iğrenme ile titretecektir.