Ve iki parmağın arasındaki pırıltılı madeni gösteriyorum.
O da bana ısırılmış bir elma uzatıyor ve:
-İşte, diyor; bende de bu var! Onu bana ver de, ben de sana bunu vereyim! Biraz ısırdım ama ziyanı yok!
Bu masum edâ o kadar hoşuma gidiyor ki, gözleri altında, masum ve mesut bakışını seyrediyorum.
Entipüften, hafifçe bir hadise değil mi? Fakat bana öyle dokundu, içime öyle işledin ki, kızın ölümünden sonra, yıllar boyu hayli dövündüm:
-Niçin altını verdim de, elmayı da ona bırakmadım?..
Üstünde kız kardeşimin diş izleri bulunan elmayı bugüne kadar saklatacak akıl neredeydi bende o zaman?..
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.