Ne acıyanım olurdu ve gerçekten acınacak halim ne taşıyamadığı bir yaşlılığa korkuluk demirine asılmış gibi tutunmuş, aldığı nefesi ne yapacağını bilemeyen, çaresizce geri veren ve bunu her seferinde hisseden biri. Tam ölecek halde idim. Bunu düşünebilmek beni çok rahatlattı. Bir kapı, bir çıkış, işte vardı. O kapıya baktım, çok dardı. Sığabilecek miydim, geçebilecek miydim, ucunda ne vardı, büsbütün karanlık mıydı, daha çaresiz bir yere mi götürüyordu, buradan çıkmak için her şeye değer miydi?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.