Sığamadık yeryüzü sofrasına. Kibir denizinde boğulmuşuz da haberimiz yok. Değirmenimiz susmuş, unumuz bitmiş, fırınlarımız da kararmış, kalplerimiz gibi...
.
.
.
.
.Dedemden öğrendiğim, “ insan olmak” kendi mutlu olduğun şeyleri yanındakine de iletmektir. İnsan kendisinde olmasını istediği herhangi bir şeyi bir başkası için de aynı şiddette isteyebiliyorsa “insanım” diyebiliyor.
Birbirimizin hayatlarının içindeyiz ve insan olmak galiba “diğerkam” olmaktan geçiyor...
.
.
.
.
.
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.