Biliyor musun?
Ben artık seni sevdiğime inanmıyorum!
Sevgime de inanmıyorum.
Boşuna seviyorum demişim aylarca...
Boşuna canımı yakmışım
Kendi canım yandıkça senin de canını
yakmak istemişim.
Sahi insan sevdiğinin canını yakmak ister mi?
Canının yanmadığından eminim,
Beni bir saniye bile olsa sevmediğinden
de eminim.
Bir yıl boyunca sırf boşluk doldurmak
için yanımda kaldığından da eminim.
Ama söylesene hiç mi canın yanmadı?
Benim canım çok yandı...
Hep şunu derdim seninle bir gün dahi
gülebileceksem bir ömür boyu gözyaşı
dökmeye razıyım.
Sen bunun için mi sadece 1 saniye yüzümü güldürüp
Beni her gün ağlattın?
Konu o değil de ben seni artık gerçekten
sevdiğime inanmıyorum.
İnsan benim kadar yüzsüz olabilir miydi ki
sevgisinde, bu kadar acımasız olabilir miydi kendisine, hem kendi canını bu kadar yakıp
hem de sevdiğinin canını yakmak ister miydi?
İnat mıydı benimkisi, onla mutluluk hayallerimin faturası..
Sevgisizlik miydi beni sana çeken şey
Hayır sen beni 1 gün bile sevmedin ki...
Kendi kendimin düşmanıydım belki de..
Hani elimden gelse kendimi bir kaşık suda boğacak kadar düşman..
Nasıldı niyeydi bilmiyorum ama ben artık ne sevgime inanıyorum ne de seni artık sevdiğime inanıyorum. Sen beni bir gün bile sevmemişsin ya hani bunu farkedeli çok olmuştu zaten, ben artık kendime de inanmıyorum...