Sanırım yine herkese inanan ve her ne kadar 'kimseye güvenim kalmadı' desem de o vazgeçilmezimi uyguladım SENDE...
belki de güvenmek istedim,' güvenmem gerek' dedim.
Güvenmek insanın tabiatında var, olması gereken bir 'HİS'ti aslında.
Neden her güvendiğinde insanların güveni boşa çıkar?
Güvenende mi SUÇ, Güvenilende mi?
bilinmez sonsuz cevaplarla doluyum şimdi...
HERCAİ yanım yine her zamanki gibi ağır ağır üzerime hedefleniyor.
Bazen melankoli olduğumu söyleyen BEN, aslında hep bu duyguya sahip olduğumu anlıyor gibiyim, hatta fanatik olmuş ruhum.
İnsanlara hiç arkamı dönmedim. Saygısızlık olur dedim. Kendi benliğimde, içerde bi yerde tuttuğum hatta hep sakladığım ruhumdan bir parça 'onda da vardır' dedim hep...
Ön yargılılara ön yargıyla davrandım, eleştirenlere dağ oldum önünde durdum.
Karakterimden bir nebze olsun ödün vermediğim ve 'acaba HATA mı yapıyorum ben?' diye sorduğum zamanlardayım şimdi...
Sanırım çoook hatalar yaptım en az herkes kadar, nedense önümdeki haritada nasıl gitmem gerektiğini söyleyen ya da öğreten hiç olmadığı için. Klavuzum hep kendim oldum. Kaptan seçmedim şimdiye kadar. Seçemedim.
Aslında benim hiç kaptanım olmadı. Seçme şansım olsaydı eğer, babamı kaptan seçerdim, ama O'da yoktu işte...
Hata yapanlar kadar yapsam da eleştirilen hep ben oldum ya da eleştirenler sevdiklerim olunca ben, çok önemsedim söylenilenleri.
Ama sonra vazgeçtim önemsemekten.
aslında vazgeçmiştim her şeyden, herkesten, en az kendim kadar...
Birileri hayatıma girmek için mücadele etti hep; elini verdi, sonra elimi verdim. elimi tuttu, bıraktı. ellerim ve ben, kaldık yine böylece...
Nedense beni merak edenler oldu.
Sordular, meraktan!
Ben hep güldüm, gülümserim, güleceğim.
‘Mutluyum ben siz merak etmeyin' desem ikna olur musunuz?'
Beni boşverin, siz mutlu musunuz ??
~~melissa~~