Ferat Emen'in Hüsniye Hanımın Ağzı kitabından bahsederken doğru kelimeleri kullanmayı istiyorum.Hissettiklerimi tam olarak anlatabilecek miyim çok da emin değilim.Bu açıdan kaygılıyım. Kitaba adını veren öykü beni çok rahatsız etti.Edebiyat insana dair her şeyden bahsetmeli, buna yürekten inanıyorum.Ama edebiyata konu olan rahatsız edici gerçeklerin anlatım dili beni düşündürüyor.Çocuklar üzerine cinsel fantazileri bir yetişkinin ağzından ( 1. tekil kişi) okurken, bunun normalleştirilmesini ve empati bekleyen bir tutum içinde anlatılmasını ben edebiyat olarak göremiyorum. Elbette çocuk tacizi anlatılmalı, ama çok hassas bir dille.Bu arada Elif Şafak ve Ayşe Kulin'in ( yazar olarak ikisini de sevmem) kitaplarından cımbızla çekilen bölümler üzerinden yürütülen linç için de üzgünüm. Edebiyat evet özgür olmalı, sansür olmamalı, katılıyorum.Önemli olan neyin anlatıldığı değil nasıl anlatıldığı.Edebiyat da burada başlıyor. Kitabın benim için öne çıkan ikinci öyküsü olan, Steve'in Bekârlığa Veda Partisi öyküsü de sert bir öyküydü.Beni rahatsız etmedi hatta çok da etkilendim. Umarım anlatabilmişimdir derdimi.

Hüsniye Hanım'ın AğzıFerat Emen · Notos Kitap Yayınevi · 201311 okunma

·

51 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.