Schnitzler'in Ölmek kitabı, yıllar önce anlatılan bir olayı hatırlattı bana.Bir tanıdığımız, çok genç yaşta ölüme adım adım yaklaşırken, eşini yanına çağırıp ona vururdu.Kalan azıcık gücüyle.Sebep kendisinin ölüyor olması, eşinin ise yaşayacak olmasıydı.
Roman kahramanı Felix de ölüme adım adım yaklaşırken, dünyadan ayrılmanın hüznünü yaşar.Sevgilisini geride bırakmak zor gelir.
Aklıma Ezginin Günlüğü'nün sözleri Ataol Behramoğlu'na ait olan Sen Giderken şarkısı da düştü.
"Durdum baktım arkandan sen giderken
Bana bir hoşça kal bile demeden giderken
İnsan neler duyar anladım o zaman
Can alıp başını bedenden giderken"