Ayşegül Kocabıçak'ın "Dilsiz Annelerin Sessiz Çocukları" adlı kitabını okurken, Adnan Azar'ın "konuştur beni/en çok sustuğum yerden kanıyorum”dizeleri düştü aklıma.Konuşturmak istedim ben de dilsiz anneleri, sessiz çocukları...Konuşsunlar, isyan etsinler istedim, yaşadıkları karşısında.Yalın,vurucu bir anlatımı var Ayşegül Kocabıçak'ın.Derin bir hüzün, çaresizlik, umutsuzluk hissi kalıyor okuyucuda."...öykülerimle kocaman iddialı taşlar atıp camı çerçeveyi indirmek yerine her bir öykü minik bir çakıl parçasıymışcasına sırayla hayatın kara penceresine çarpsın ve okuyanı düşündürsün rahatını bozsun istedim." demiş Ayşegül Kocabıçak.Tam da dediği gibi oldu bende.İnanılmaz bir öykücü Ayşegül Kocabıçak.Sıkı takipçisiyim bundan böyle... "Yapma anne!Gönderme beni.Babama bakarım.Sana bakarım.Her işinizi yaparım.Ne olur gönderme bu kez beni." Duymuyor annem.Peşinden banyoya gidiyorum.O abdest alıyor ben konuşmaya devam ediyorum."Dayanamıyorum anne.Kendimi öldürmekten korkuyorum.Ne olur babama söyleyelim.Belki o kabul eder.Belki iş bulur çalışırım.Nazlı da artık çok korkuyor.Hep ağlayarak uyanıyor." Çoraplarını giyip, yemenisini bağlıyor.Gül kokulu tespihiyle Kâbe resimli seccadesini alıp diğer odaya geçiyor.Olduğum yere çöküp ağlamaya devam ediyorum.Yan odada Arapça fısıltılarının ardından Türkçe duaya başlıyor. "Allah'ım kızımın yuvasını yıkma.Kocasının kalbine merhamet, evlerine sevgi muhabbet ver.Yavrusunu babasız bırakma.Bizi ele güne rezil etme, ağzımızın tadını, gönlümüzden huzuru bozma ya rabbim.Âmin."Allah'ına dua etti.Allah duydu mu bilmem ama ben duydum.Son sözünü söyledi yine." syf 40-41 Annemin Sustukları-Dilsiz Annelerin Sessiz Çocukları

Dilsiz Annelerin Sessiz ÇocuklarıAyşegül Kocabıçak · Nota Bene Yayınları · 2020173 okunma

·

38 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.