Bir öyküyü veya bir öykü kitabını bitirdiğimizde, kiminin aklında bazı satırlar kimininkinde ise öykünün atmosferi kalır. Eğer öykünün atmosferi içinizde bir yere yerleştiyse ve zaman zaman yüzeye çıkıyorsa o öykü, bana kalırsa, iyi bir öyküdür. Atmosferin içinize işleyip işlemediğini okurken sezmeniz, öykünün size hayal kurdurtması, öykü evreninin içine dahil etmesi ise bu iyi olma durumunun bir gereğidir-bana kalırsa demiştim.
Sine Ergün öyküleri okurken zihnimin üzerinden akıp gitti ve bir daha onları hatirlamayacağıma eminim. Burada küçürek öykü yazmanın zorluklarına ve yazarın duru dilinin güzelliğinden de bahsetmeyeceğim. Çünkü çok daha iyi örnekleri var edebiyatımızda. Metaforların ve anlatıcıların zenginliğine hele hiç girmeyeceğim çünkü "Kamyon Şöferleri Buluşması" ve "Karanlık" adlı öykülerdeki sığ metaforları okumaktansa hiçbir şey anlatmayan bir metni okumayı tercih ederim.
Ne ki, içtik, içiyorduk, gereksinim, bilmem ki, bilmiyordum, imlemek, bir şey olmuştu( ne olmuştu yahu anlatsana!!!) gibi sözcük tekrarlarının bünyemde yarattığı baygınlık hissinden kurtulmak için de hemen iyi öyküler okumak zorundayım.
Dolayısıyla bu kitabın Sait Faik Armağanı alması ve kitap üzerine yapılan olumlu yorumları anlamaya da çalışmayacağım. "Ne ki" ödüller bizi ırgalamıyor çok şükür.
·
69 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.