Aşk olmadan, doğru dürüst bir kimlik edinme yeteneğimizi yitiririz, aşk olduğunda ise benlik bir bakıma sürekli onaylanır. Dinde Tanrı'nın bakışının bu kadar önemli olmasına şaşmamak gerek: Göze görünmek, varoluşunu onaylatmaktır, bakanın Tanrı ya da bizi seven biri olması daha da iyidir. Kişisel dünyamızın temelinde bulunan (ve onun dünyasının temelinde bulunduğumuz) bir başka varlığın gözlerinde meşruluk kazanır varlığımız. Üstelik, çevremizde kim olduğumuzu anımsamayan, kişisel tarihimizi sayısız kereler anlatmış olma miza karşın kaç kere evlendiğimizi, kaç çocuğumuz olduğunu unutan, ismimizin Brad mi Bill mi, Catrina mı Catherine mi olduğunu sürekli karıştıran (biz de genelde onlannkileri unuturuz) insanlar çoğunluktayken, şizofreniden kurtulmak için kimliğimizi iyice öğrenmiş birine sığınmak rahatlatıcı değil midir?
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.