Bu kitap bir tünel gibiydi. Ucundan ışık bekledim ve ilerledim. İlerledikçe imanın mükemmelliğini simgeleyen adayislara şahit oldum. Bir adayan; İmran Bir adanılan; Meryem İmran, bu parcami Rabb'ime adayacağım diye söz verir. Ne olursa olsun adayacağım, der. Kabil gibi değildir adayisi, Habil gibi hassas ve samimidir. Gönlünde fokurdayan imanın verdiği heybetli duruşuyla, geleneklere karşı durur. Beşer tabularıni yıkar, verdiği sözü tutar. Yürekli olmak böyle biseydir; iman şövalyesi olmak böyle bişey... Evet, Søren Kierkegaard, Korku ve Titreme'sinde İbrahim ve Meryem'i iman şövalyesi olarak tanıtır. İmanlarına olan hayranlığını hayretle dile getirir. Ancak İmran'ın imanından pek bahsetmez. Oysaki İbrahim kadar olmasa da, o da bir iman şövalyesidir.Adamak kavramının sessiz duruşudur adeta. İbrahim'in samimiyet ve cesaretinin simgesi,elindeki bıçaktır.İmran'in ise karşı durduğu toplum... İkisinin ortak noktası çok;İkisi de olmayana açtı. İkisi de evrensel yasaları askıya aldı. İkisi de kendinden parçasını, en değerlisini Rabb'ine adadı. Adayiş buydu. Adadıklarını, bir daha asla goremeyecek olmanın verdiği, ve imanları olmasa absürt duracak tuhaf bir huzurdu.. İki adak.. Meryem ve İsmail. Ne Meryem olmak kolaydı, ne İsmail olmak... İman gerekirdi dayanmak için. Birinin boynunda bıçak, birinin kucağında izahı olmayan İsa vardı. Meryem olmak, beyin kemiren, karanlık düşünceler karşısında susmayi gerektiriyordu. Dik durmayı,gelecek armağanın mukaddesatinin bilinciyle, huzur sancıları çekmeyi gerektiriyordu. Sessiz bir çığlık ve gözyaşları... Ne Meryem gelir bir daha, ne İmran. Ancak imanlari bizi hayretlere düşürür, "Adayışın Risalesi"ini yazdıracak kadar hayrete... Feyizli okumalar

Adayış RisalesiMustafa İslamoğlu · Düşün · 2021424 okunma

·

44 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.