İslamın ilk günlerinden bu yana bilginler Kuran’ın bir ayeti çevresinde tartışıp duruyorlar; üç kez ayni sözcüklerle geçiyor kitapta ve değişik biçimlerde yorumlanıyor.
“Fe sabbbih bi-ismi Rabbike’l-azim”. Bizim dilimize şöyle çevrilebilir: Ulu Tanrı’nın adını yücelt.
Anlamdaki belirsizlik ise şuradan doğuyor: Arapça tümcenin kuruluşunda ulu anlamındaki el-azim sıfatı Tanrı’yı olduğu kadar adını da tamlayabilir. Birinci durumda bu ayette yalnızca çok doğal bir biçimde Tanrı’nın adının yüceltilmesi çağrısı yer almaktadır. Ama ikinci yorum doğruysa, ayet;
“Tanrı’nı ulu adıyla yücelt” biçiminde anlaşılabilir; bundan da Tanrı’nın değişik adları arasında, bütün öbürlerinden üstün, ulu ve yüce bir adı olduğu ve bu ada yakarmadık özel Erdemleri olduğu anlamı çıkabilir.