Hz. Ebûbekir’in babası Mekke’nin fethinden sonra Müslüman olmuştu. Hz. Ebûbekir babasının kolundan tutarak onu Hz. Muhammed’in yanına götürdü. Babası orada kelime-i şehadet getirdi. Hz. Ebûbekir birden ağlamaya başladı. Peygamberimiz ona: “Neden ağlıyorsun?
Hâlbuki baban îman etti. Bu gün senin en mutlu günün olması gerekmez mi?” dedi. Bunun üzerine Hz. Ebûbekir şöyle dedi:
“Ya Resûlullah, keşke şu an îman eden benim babam değil de senin amcan Ebû Talib olsaydı. Şu an benim gönlüm hoşnut olacağına senin gönlün hoşnut olurdu.”
-
Şimdi bir düşünün! Hz. Ebûbekir, Peygamberimizin, amcası Ebû Talib’e olan düşkünlüğünü ve Ebû Talib îman etmeden öldüğü için ona olan üzüntüsünü biliyor ve diyor ki: “Keşke benim babam yerine senin amcan Ebû Talib îmâna gelseydi de, benim yerime sen mutlu olsaydın…” Herhalde bir insan ancak bu kadar sevilebilir. Sahâbeler, O’nun mutluluğunu bile kendi mutluluklarına tercih etmişler.
··
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.