Bir yaşama bağlılık kitabı diyebiliriz. 77 yaşında olan bir hastanın bana göre sırf günlüğüne bir şeyler yazmak için ölüme inat yaşaması. Sık sık ölümü düşünmesi hatta kendi mezarını bile seçip tasarlaması aslında ölümden ne kadar çok korktuğunun belirtisi olarak görüyorum.
Her gün acaba bugün ne karaladı diye merak uyandıracak derecede iyi bir kitap!
İyi ki bu dünyadan Tanizaki geçmiş!
