Kitabın son sayfasının cümleleriyle başlamak istiyorum öncelikle.
“Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar.”
O kadar doğru bir genelleme ki. Bir insan kendini tanıyamadan, anlayamadan, fark edemeden yaşayamıyor aslında. Yaşanmış sayılmıyor ömründen geçen o günler. Git gide anlamsızlaşan bir hal alıyor yaşamak denilen mevzu. Ama insan kendini tanıyınca, anlayınca, keşfedince öyle mi? Kimimiz bir çiçeğe su vermekten, kimimiz bir sokak hayvanının başını okşamaktan, kimimizse yazmaktan / çizmekten keyif alıyor, mutlu oluyor, kendini bu anlarda yaşamış sayıyor.
Kitaptaki karakterimizin kendini keşfe çıkmasına dair yolculuğu anlatılmış kısa bir hikaye tadında. Farkında olmadan kazandığı alışkanlıklarını, aslında ona zevk veren, yaşadığını hissettiren şeylerden ne kadar uzak olduğunu anlıyor hikaye geliştikçe. Sonundaysa genel doğruların doğruluğunu sorguluyor, herkesin kendi doğrularının olması gerektiğini açıkça savunan bir görüşle yavaş yavaş bitiriyor hikayeyi 
Stefan Zweig .
Olağanüstü Bir Gece yazarın okuduğum ikinci kitabı. Önerebileceğiniz eserleri varsa yorum bırakmanızı veyahutta mesaj atmanızı rica edeceğim.
İyi okumalar.
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.