Cengiz Aytmatov'un, boz renkli kalemiyle kâğıda nakşettiği bu eser Asya'nın ücra köşelerindeki hüzün ve keder pınarlarından besleniyor. Türkistan'ın üstadıyla Toprak Ana sayesinde tanış oldum. Beni bu kitaba yönelten yazarın ilk eseri olmuş olmasaydı. Seçimimde pişman olmayacağımı biliyordum zaten. Her sayfasında acıyı, hüznü ve yitirilenlerin arkasından yakılan ağıtları iliklerimde hissettim. Başkarakter Tolgonay, Toprak Ana ile değil de bizimle konuşuyordu sanki. Ekmeğin kutsallığını özümsemiş, mavi göğe bakıp sapsarı buğday tarlalarının parıltısında güneşi tasavvur edebilen bir ana. Ve insanın elinden her şeyi alan o lânetli sözcük: Savaş! Kendisinin ve köydeki herkesin yaşamlarına kara bulut gibi çöken İkinci Dünya Savaşı, kaybolup gidenlerin hasretini hafızalarına kazıdı. Tüm bunlara rağmen haftalarca yas tutacak zamanları bile yoktu.Yetim kalan çocukların, yaşlıların... yaşamlarını sürdürmesi gerekiyordu. Çelikten sağlam iradesi, sonsuz sevgisi ve iyilikle dolu yüreği olan Tolgonay yine Toprak Ana'ya tohum ekmeye devam etti. Cepheye gönderilen mahsuller, azalan işgücü beraberinde kıtlık ve açlığı getirdi. Mücadele içinde geçen yılların ardından hep umdukları oldu ve köyde "Zafer!" kelimesi iştildi. Nihayetinde ise insanlığın bu kavgası ondan kocasını, çocuklarını ve en sonunda kızı gibi gördüğü sevgili gelinini çekip aldı. Ama, Tolgonay'ın ifadesiyle yaşamın tomurcuğu da doğup büyümüştü. "12 yaşındaki Canbolat"

Toprak AnaCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 202261,6bin okunma

·

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Muharrem KOÇAK