Ölümsüzlük. Goethe bu kelimeden korkmuyordu. Ünlü “Yaşamımdan Şiir ve Hakikat” altbaşlığını taşıyan hayat hikâyesinde, on dokuz yaşında bir delikanlıyken Leipzig'deki yeni tiyatroda büyük bir hayranlıkla seyrettiği perdeden söz eder. Perdenin fonunda (Goethe’den aktarıyorum) der Tempel des Ruhtnes, Şeref Tapınağı ve önünde tüm zamanların gelmiş geçmiş bütün büyük dramaturgları resmedilmiştir. Ortalarında ise onlara hiç aldırmayan “ince ceketli bir adam doğruca tapınağa doğru yönelmişti; arkadan gösterilmişti ve olağandışı hiçbir yanı yoktu. Bu, hiçbir öncüsü olmayan, büyük örneklere kayıtsız, hiçbir dayanağı olmaksızın ölümsüzlüğe doğru yürüyen Shakespeare'di”.
·
49 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.