Vicdanın Dirilişi
Hayatın biz insanlara sunduğu o inanılmaz ve şaşırtıcı sitayişlerinden biridir Tolstoy'un bu eseri. Romandaki olayın Tolstoy'un hayatı ile ilişkili olduğunu söyler kimi biyografiler. Dolayısıyla kitabı okurken yazar sadece okuyucunun değil asıl kendi vicdanını da deşer. Ya da kimbilir o mahkemede aslında herkes kendisini yargılar bir şekilde. Biraz da samimiyete davettir yazarın kalemi eline alması misali bu konuda. Kurgusu oldukça dâhiyane zaten ne denilebilir ki. Mesele yazarın bu vicdan yolculuğu aynanın karşına çıkıp gözyaşı dökmesi yada "hakkını helal et" türü samimetsiz kılıflardan arınmış zorlu ve yakıcı bir yolculuktur. Ve bu yolculukta tarihsel bir vicdansızlığın asıl kaynakları olan Tanrı ve Devlet ikilemini de çok sert bir şekilde eleştirir. Aslında Tanrı değil de onun gölgesi temsiliyetini taşıyan kilise, cami.. vb yerleşik kurumlardır. Nitekim yazar aforoz edilmiştir bu eserinden sonra. Umrunda mıdır ki yazarın. Tolstoy son eserini hem kendi içsel sorgusunun bir muhakemesi olarak sunarken ceberrut kurumlar olan devlet-kilise (bizde diyanet yada şeyhulislam yada halife de denilebilir) ile de son savaşımını verip biz torunlarına "vicdan"ı miras bırakır ve yolculuğunun bu son durağına da "Diriliş" adını verir. Ki hazretin o samimi arayışı ve vicdan muhasebesi "Diriliş" olarak mana buldu. Hangimiz günahımızı zikredip bir vicdanın mahkemesinde tevbe beklerken "Diriliş"e komşu olmuşuz ki.
Siz siz olun o mahkemeden gözyaşı dökmeden çıkmayın hatalarınıza. Mahkemelik olmanıza sebep daha doğrusu vesile olan o kişinin /olgunun arkasında da gidiniz elleriniz buluşurken vicdanın atmosferinde. Nereye sürgün edilmişse orda onunla olun ki "Diriliş"inizi tamamlayasınız.
Unutmayın 
Lev Tolstoy o dev edebi kimliğini ölümünden hemen önce vicdanın mahkemesinde 
Diriliş eseri ile noktalamıştır..
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.