Kehanet gerçekleşti.
"Seni seviyorum Abdül, bu yeter" diye son nefesini vermek üzere olan arkadaşının kulağına fısıldama yürekliliğini gösterdi
Baudolino, o da gülümsedi. "Evet, sen beni seviyorsun, bu da yeter. Olmasından korktuğum için beni sevebileceğin düşüncesini aklıma getirmesem de, her zaman istediğim şey bu değil miydi? Yoksa umduğum gibi olmamasından korktuğum için bu istemediğim bir şey miydi? Ama şimdi bundan başka bir şey isteyemem. Ne kadar güzelsin, Prensesim, dudakların ne kadar kırmızı..." Vaftizci'nin sahte kafatasını yere bırakmış, titreyen eliyle
aynayı tutmuştu, ve dudaklarını uzatıyordu, nefesiyle buğulanan aynanın yüzeyine değmeyi başaramadan. "Bugün sevinçli bir ölümü kutluyoruz, acımın ölümünü. Oh, tatlı Hanımefendi, sen benim güneşim ve ışığım oldun, geçtiğin yerler ilkbahardı, ve mayısta gecelerimi büyüleyen oldun." Bir an için kendine geldi ve titreyerek şöyle dedi: "Yoksa bir düş mü bu?"
Sayfa 368Kitabı okudu
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.