Büyük beklentiler içerisinde aldığım bir kitaptı ancak beklentimi karşılayamadı. Belki bu kadar beklenti içersinde olmasaydım kitabı daha çok sevebilirdim. Emin değilim...
Kathy, Tommy, Ruth, Hailsham kitabın ana eksenindekiler. Hailsham öğrencileri hep farklıdır algısı kitap boyunca var. Evet onlar daha iyi şartlarda yetiştirilmiş, daha iyi büyümüşler ancak niye? Diğer yerler, Hailsham'ın öğrencilerine davrandığı gibi davranmadı ama ne değişti? Bütün öğrenciler sonunda 'tükenmedi' mi?
Kitapta o kadar çok eksik bulduğum nokta oldu ki.... Mesela şu galeri mevzusu. Şahsen yazar ortaya heyecan katmayı amaçlamak için galeriyi çıkarmış da sonradan nasıl bir sonuca bağlayacağını bilememiş gibi hissettim.
Diğer bir konu, organ bağışı. Yetiştirilen her öğrenci organ bağışı yapıyor. Zaten onların var olma sebebi bu. Bir, iki, üç, dört... Kısacası 'tükenene' kadar yani ölen kadar. Bu organ bağışlarının ne olduğunu, kimlere gittiğini öğrenmek isterdim. Yazar sizi birçok konuda olduğu gibi burada da boşlukta bırakmış.
Ayrıca kitaptaki insanların hepsi korkuyor. Soru sormaktan değil, alacakları cevaplardan. Sürü psikolojisine girmiş insanları görüyorsunuz. Birilerinin onlara durmadan ne yapması gerektiklerini söylemelerini bekliyorlar.
Kaçıp gidebilirlerdi. Bir gün, ansızın arabaya binip uzaklaşabilirlerdi... Ama kimse bunu yapmadı. Denemediler bile. Kafalarının içinde 'Biz organ bağışı yapmak için varız, bağışı yapacak ve öleceğiz.' algısı öyle bir yerleşmiş ki bu insanların 'özgürlük' kelimesinin anlamını bildiklerinden bile emin değilim.
Kathy karakterinden hep bir şeyler bekledim. Kitabın son sayfasına kadar bu beklentim sürüp gitse de onun da diğerlerinden pek farkı olmadığı konusunda en sonunda kendimi ikna ettim.
Kitabın kapağıyla da çok bağdaştıramadım içeriğini. Yine de kötü bir kitap değildi. Ancak dediğim gibi beklentilerim çok farklı yönlerde olduğu için kitabın üzerimde yarattığı hayal kırıklığı da büyük oldu.
"Aslında yalnızlığı bile sevmeyi öğrendim (sf.198)."
