Ders kâbus haline gelmiştir; neşve ile doldurucu bir ziyafet ve şenlik değil; diploma arzusu ve istikbal endişesiyle çekilmesi mukadder bir dert, taşınacak bir yük, dolacak bir çile.
Keşke ailelerimiz bizi (maddi-manevi) kucaklayabilecek ve bize yetecek kadar geniş/verici olabilseydiler. Ve de biz onlara güçlü bir bağla bağlı olabilseydik. O zaman bu kadar istikbal endişesi taşımadan, özgürce, öğrencilik yapabilirdik. :(