Fatih, İstanbul’u fethetmiş, ordusunun başında şehre giriyordu. Bir derviş önüne fırlayıp atının yularını yapıştı:
“Padişahım! dedi. “Unutma sakın, İstanbul’u biz dervişlerin sayesinde fethettin.”
Fatih hafifçe gülümsedi. Elini kılıcına atıp yarıya kadar sıyırdı:
“Baka Derviş, doğru söylersin, ama şu kılıcın da hakkını unutma!”
Böylece işlerin yalnızca duayla değil, çalışkanlık ve duanın birleşmesiyle halledilebileceğini belirtmiş oldu...
Sayfa 87Kitabı okuyor
··
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.